Stosunkowo niedługo po zainstalowaniu się w Poznaniu siostry przeżyły najazd Szwedów i rok później szturm polskich wojsk próbujących odzyskać miasto. Kilka lat później natomiast, epidemię dżumy. Potem był czas pruskiej okupacji, nękanie zakonów, aż w końcu ich kasacja. Klasztor karmelitanek Prusacy skasowali w 1823 roku. Po kilkudziesięciu latach, kiedy tylko było to możliwe, karmelitanki wróciły do Poznania. Nie na długo jednak, nie przetrwawszy nawet dekady, po raz kolejny zostały przez zaborców wyrzucone. Mogły wrócić dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Nowy rozdział historii poznańskich karmelitanek zaczął się zatem w 1920 roku, ale już w 1940 roku Niemcy znowu je wysiedlili. Wróciły po zakończeniu wojny, a właściwie tuż pod jej koniec, kiedy w Poznaniu trwały jeszcze walki – w lutym 1945 roku. Od tego czasu poznańska wspólnota karmelitanek nie opuszczała miasta.

 

Co to jednak znaczy, że klasztor jest „kontemplacyjno-klauzurowy”? Głównie to, że zakonnice nie opuszczając murów klasztornych, poświęcają się wyłącznie modlitwie i pracy. Całe życie spędzając w jednej wspólnocie. W jednym miejscu.

Do zakonu karmelitanek bosych przyjmowane są pełnoletnie dziewczyny, które jeszcze nie ukończyły 35 roku życia, za to mają co najmniej maturę. Większość sióstr ma jednak ukończone studia wyższe. Najpierw jest roczny (niekiedy dwuletni) aspirat – czas, kiedy kandydatka zapoznaje się ze wspólnotą. Później roczny postulat – kiedy postulantki uczą się łączenia samotności i oddzielenia od świata zewnętrznego z wymogami życia we wspólnocie. Po tym etapie następuje dwuletni nowicjat – to wówczas nowicjuszki otrzymują m.in. habit, ale także imię zakonne. Dopiero po zakończeniu nowicjatu składane są śluby zakonne. Najpierw czasowe: na trzy lata, które później co rok są odnawiane (przez co najmniej dwa kolejne lata). I dopiero nadchodzi czas na śluby wieczyste, czyli takie, które obowiązują do końca życia.